"...Οι πρώτοι Βρετταίοι κατοίκησαν λίγο πριν την επανάσταση του 1821 στην Κλούμιτσα ή Πλούμιτσα, την ιδιόκτητη δηλαδή περιοχή τους κι έφτιαξαν ένα δικό τους οικισμό, τα Βρετταίικα. Ο οικισμός αυτός δεν άνηκε ποτέ αποκλειστικά, σε κάποιο από τα διπλανά χωριά. Έτσι, οι ίδιοι οι άνθρωποι, ανάλογα με τις φιλίες τους, τις επιδιώξεις τους, την κρίση τους, επέλεγαν το χωριό με το οποίο είχαν σχέσεις, το χωριό τους. Γι' αυτό τα μέλη αυτής της οικογένειας δεν είναι όλα κατ' ανάγκη Πετρινιώτες.
Πράγματι, μόνο όσοι ανήκουν σ' ένα "μικρό κλαδί", τριών μόλις γενιών του γενεαλογικού τους δέντρου, έχουν τα στοιχεία εκείνα και αναμφίβολα είναι Πετρινιώτες. Το "μικρό" αυτό κλαδί, αποτελούν οι:
Νικηφόρος Κωνσταντίνου Βρεττάκος Ποιητής (1911)
ο πατέρας του, Κωνσταντίνος Παναγιώτη Βρεττάκος (1874)
και ο παππούς του, Παναγιώτης Γιώργου Βρεττάκος..."
(από το βιβλίο του Άρη Γ. Πουλημενάκου "Η Πετρίνα από το 17ο αιώνα" Αθήνα 1989)
Στην πραγματικότητα λίγο τελικά ενδιαφέρει αν ο μεγάλος αυτός ποιητής ήταν γραμμένος στα μητρώα της Πετρίνας, μια και αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι εάν έτρεφε αισθήματα για την περιοχή ή όχι. Αυτό δίχως άλλο είναι αδιαμφισβήτητο. Τον Ταΰγετο, την Πετρίνα, την Πλούμιτσα τα έχει υμνήσει όλα μέσα από την γραφή του.
Γράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου
...Μην με μαρτυρήσεις!
και προπαντός να μην του πεις
πως μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο,
σημείωσε τα φαράγγια που πέρασα.
Και τις κορφές που πάτησα.
Και τα άστρα που είδα.
Πες τους από μένα,
πες τους από τα δακρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη
πως ο κόσμος είναι όμορφος!
Πλούμιτσα
Πρόσμενες να με δεις όπως το δέντρο
που κουνιέται από τα άνθη του! … Όμως όχι !
Χρειάζεται πολύς ήλιος για ν’ ανθίσεις !
Πετρίνα
Πράγματι, μόνο όσοι ανήκουν σ' ένα "μικρό κλαδί", τριών μόλις γενιών του γενεαλογικού τους δέντρου, έχουν τα στοιχεία εκείνα και αναμφίβολα είναι Πετρινιώτες. Το "μικρό" αυτό κλαδί, αποτελούν οι:
Νικηφόρος Κωνσταντίνου Βρεττάκος Ποιητής (1911)
ο πατέρας του, Κωνσταντίνος Παναγιώτη Βρεττάκος (1874)
και ο παππούς του, Παναγιώτης Γιώργου Βρεττάκος..."
(από το βιβλίο του Άρη Γ. Πουλημενάκου "Η Πετρίνα από το 17ο αιώνα" Αθήνα 1989)
Στην πραγματικότητα λίγο τελικά ενδιαφέρει αν ο μεγάλος αυτός ποιητής ήταν γραμμένος στα μητρώα της Πετρίνας, μια και αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι εάν έτρεφε αισθήματα για την περιοχή ή όχι. Αυτό δίχως άλλο είναι αδιαμφισβήτητο. Τον Ταΰγετο, την Πετρίνα, την Πλούμιτσα τα έχει υμνήσει όλα μέσα από την γραφή του.
Γράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου
...Μην με μαρτυρήσεις!
και προπαντός να μην του πεις
πως μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο,
σημείωσε τα φαράγγια που πέρασα.
Και τις κορφές που πάτησα.
Και τα άστρα που είδα.
Πες τους από μένα,
πες τους από τα δακρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη
πως ο κόσμος είναι όμορφος!
Πλούμιτσα
Πρόσμενες να με δεις όπως το δέντρο
που κουνιέται από τα άνθη του! … Όμως όχι !
Χρειάζεται πολύς ήλιος για ν’ ανθίσεις !
Πετρίνα
Μέσ’ από πράσινες ελιές και στάχυα χρυσοφόρα
Δεν είσαι πόλη από χαλκό, ούτ’ απ’ αχάτη χώρα
Σε ξέρει ο Θεός και το καλό δεν σε ξεχνά ποτέ του
Σε ξέρει ο ήλιος και η βροχή στα πόδια του Ταϋγέτου.
Μένουν τα πάντα ανάλλαχτα. Τα σπίτια οι ζευγολάτες
Και κουδουνίζουν οι πλαγιές κι αχολογούν οι στράτες.
Σαν ένας ύμνος στην χαρά των δουλευτών τα χέρια
Σπέρνουν, θερίζουν, γνέθουνε, σφυροκοπούν τη γης
Και μέσ’ στα λόγγια απλώνεσαι πιο ειρηνικό απ’ τ’ αστέρια
Κυψέλη ηλιοπλημμύριστη, χωριό της προκοπής!
Δεν είσαι πόλη από χαλκό, ούτ’ απ’ αχάτη χώρα
Σε ξέρει ο Θεός και το καλό δεν σε ξεχνά ποτέ του
Σε ξέρει ο ήλιος και η βροχή στα πόδια του Ταϋγέτου.
Μένουν τα πάντα ανάλλαχτα. Τα σπίτια οι ζευγολάτες
Και κουδουνίζουν οι πλαγιές κι αχολογούν οι στράτες.
Σαν ένας ύμνος στην χαρά των δουλευτών τα χέρια
Σπέρνουν, θερίζουν, γνέθουνε, σφυροκοπούν τη γης
Και μέσ’ στα λόγγια απλώνεσαι πιο ειρηνικό απ’ τ’ αστέρια
Κυψέλη ηλιοπλημμύριστη, χωριό της προκοπής!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου